«Απόδραση»

Είχα χαράξει τις ελπίδες μου

Σε ένα τζάμι θολό απ’ το χρόνο

Πάνω σε κάτι ξεχασμένα αντίο

Σε φιλιά αποχαιρετισμού

Στα ίχνη απ’ την αλμύρα τους

Τα μεσημέρια της ξεκούρασης

Με βία

Έπεφταν οι ακτίνες του ήλιου

Πάνω

Να μου θυμίζουν

Τι να περιμένω

Αλλά με τύφλωνε το φως

Και με ένα πείσμα αλλόκοτο

Γύριζα το κεφάλι

Χθες βράδυ έμεινα εκεί

Να το κοιτώ

Να βλέπω μορφές σαν αερικά τον ύπνο μου να κλέβουν

Κι έδωσα ξάφνου μια γροθιά

Περίσσεμα  απ’ τη δύναμή μου

Να γίνει σκόνη η θύμηση

Τώρα

Πάνω στα γυαλιά

Γέρνω κι αποκοιμιέμαι

Για να ματώνει το παρόν απ’ της ζωής το άδικο

Που μ’ είχε αιχμαλωτίσει

Σ’ ένα κλουβί

Με της αγάπης το παράλογο

07.02.2014