τελικά η ζωή είναι σαν τη φλόγα...ανάβει από αμέλεια, καίει ανεξέλεγκτα και σβήνει απρόσμενα...[γιώργος 21/11/2011]

... η γλώσσα του σώματος καμιά φορά λέει περισσότερα από τη γλώσσα του στόματος...
03/11/2011

...κάθε τι στη ζωή γίνεται με αγάπη, από το πιο απλό πράγμα, μέχρι το πιο μεγάλο επίτευγμα! Αγαπάτε τη ζωή κι εκείνη θα σας ανταμοίψει κάποια στιγμή με το παραπάνω!...

Το Αστέρι Της Αγάπης

Μονάχος πάλι περπατώ στους δρόμους του μυαλού μου

και ψάχνω αδίκως να σε βρω στ’ αστέρια του ουρανού μου.

Διαβάτης άγρυπνος εγώ νύχτες χωρίς φεγγάρι

δε ξέρω ποια κατεύθυνση ο νους μου έχει πάρει.

Βρίσκω αγνώστους και ρωτώ που χάθηκε η αγάπη 

και μ’ απαντούν πως κείτεται σε μια του χάρτη άκρη.

Μετά από τόσες αντοχές και δύσκολες πορείες

μια αγάπη βρίσκω να πονά σε μαύρες συγκυρίες.

Στα δυο μου χέρια την κρατώ, μέσα στην αγκαλιά μου,

τη σφίγγω και τη συγχωρώ που’ καψε την καρδιά μου.

Τον ουρανό μου τώρα πια φωτίζει ένα αστέρι

κι η φλόγα της αγάπης του μες στην καρδιά μου καίει.

Δύσκολα εκείνη με κοιτά, τα δάκρυα την πνίγουν 

μα δυο φιλιά είναι αρκετά κι οι ορίζοντες ανοίγουν.

                                                                                                                                              18/12/2001

Αγάπη

Αγάπη, έρωτας, φιλιά από καρδιάς μας συντροφεύουν.

Ανατολή μου, στη ζωή μου δίνεις φως.

 Άνοιξη της ψυχής μου όταν σε γνώρισα το χειμώνα λησμόνησα.

Ο ουρανός ένα πέπλο, φως το φεγγάρι,

βλέπουμε το ίδιο φως, ποιο όνειρο θα με πάρει;

 Σε ταξίδι μαζί σου ως το χάραμα πάμε

γιατί ζούμε, πονάμε κι αμοιβαία αγαπάμε.

Ανοίγω τα μάτια, τη δική σου εικόνα αντικρίζω. Ξαπλώνω, με τη σκέψη σου στον ύπνο πλανιέμαι. Σε περιμένω να φωτίσεις τα θολά μου γύρω τοπία.

Στην οθόνη της ζωής μου μια εικόνα, εσύ. Συναισθήματα αλλάζουν, εποχές σ’ ένα φόντο περνούν,

μα εσύ μένεις, κι εγώ κοιτάω,

οι ματιές μπορούν να ενωθούν.

Το γυαλί αγγίζω μα το χέρι δεν τρέμει,

μια καρδιά, ένα φιλί, ένα χάδι έχω για σένα,

είμαι εδώ και εσένα εδώ περιμένω.

                                                                                                                                              21/11/2002

μπορει ο καθε ένας να ζει και να αυτοσχεδιάζει, αλλα η ίδια η ζωή αλλιώς τα λογαριάζει...19/10/2011 [επηρεασμένος από μια παιδικη φωτογραφια απο το δημοτικο...]

...Δεν υπάρχει εξωτερική τελειότητα...κι αν υπάρχει, δεν αξίζει όσο η τελειότητα καρδιάς και ψυχής! 11/10/2011

Θύμα Ζωής

Η ειρωνεία σου παρασύρει τη σκέψη μου

Σε δικές σου επιλογές

Το βλέμμα σου

Χαράζει το όνειρο

Τα λόγια σου

Βυθίζουν στη σιωπή κάθε μου κίνηση

Στέκομαι

Βήμα δεν κάνω

Γιατί ξέρω

Πως θα το αποτρέψει το ύφος σου

Χάρισμά σου λοιπόν οι στιγμές μου

Θα ‘μια πάντα το θύμα

Στις ανικανοποίητες επιθυμίες

Της ζωής σου

28/02/2000

Οι Νότες Της Ζωής

Στης ζωής το πεντάγραμμο

Εύθυμες νότες οι χαρές

Οι πίκρες, μοιρολόγια

Σπάνε τα τέλια των ψυχών

Από τις στεναχώριες

Απ’  το βιολί του έρωτα λυγίζει το δοξάρι

Σαν της καρδιάς τον αετό

Σκοτώσει κάποιος θρήνος

Με τα φτερά του η ζωή

Πετάει στα ουράνια

Να συναντήσει άλλες ζωές

Παλιές

Νωρίς που είχαν φύγει

13/03/2000

[φθάνοντας στον Αϊ Γιάννη, ανοίγω τη μεγάλη μαύρη και γεμάτη με χιλιάδες θλιβερά αγγίγματα, καγκελόπορτα μα  αλλάζω πορεία προς τα δεξιά…]

Με έφερε μια εσωτερική ανάγκη ως εδώ

Και άλλαξα πορεία

Γιατί κι εγώ έζησα τον ίδιο πόνο

Που προκαλεί το άδικο φευγιό

Ο άνισος αγώνας σου

Έφερε στο νου μου τα παλιά

Κι έστειλε με τη σκέψη μου

Τη θετική μου ενέργεια

Στα δικά σου τα παιδιά

Γιατί δεν είναι εύκολο

Ανέλπιστα να ελπίζεις

Μα ξέρω εκεί πάνω

Θα ‘ρθουνε σιγά σιγά οι παρέες

Και σ’  ένα γέρμα του παράδεισου

Θα μαζευτούνε όλοι

Αν θέλεις βάλε στον πατέρα μου που ήδη είναι εκεί

Λίγο κρασί να πιει

Γιατί θα το ‘χει πεθυμήσει

Έχει σκεπάσει το χωριό

Ένα απίστευτο παγωμένο πέπλο

Που ακινητοποιεί τα χείλη να μη μιλήσουν

Και υποκινεί τα μάτια να δακρύσουν

Όλα εδώ κάτω

Γίνονται για κάποιο λόγο

Που κανένας δε μπορεί να εξηγήσει

Μην απορείτε κι εσείς όπως εμείς

Απλά εσείς θα πρέπει μόνο να κοιτάτε ξεκούραστοι

Και να χαμογελάτε με τη δική μας τη χαρά

Κι αν κλαίμε

Μη λυπάστε

Χίος, 04/02/2010

... οι λέξεις είναι όπως τα ελατήρια.... όταν τις τραβήξεις πολύ, χάνουν την αρχική τους έννοια κι όταν τις εμποδίσεις να ειπωθούν, έρχεται η στιγμή μου απελευθερώνονται με δύναμη, χωρίς να το θέλεις... 26/09/2011

Χωρισμός

Μεσημέρι 

Στου αγέρα την κάφτρα

Καίω τη θύμηση σε ό,τι με πονά

Αφήνω στην άμμο την πνοή του έρωτά μας

Να την καταπιεί το κύμα

Όπως τα όνειρα που χτίζαμε

Παλάτια στην άμμο

Αφήνω τα δάκρυα που ξέχασες στην αγκαλιά μου

Χρεωμένα σε σένα

Μέχρι να τα στεγνώσει η απόσταση

Αφήνω το χρόνο να σε διαγράψει

Και την αλμύρα της θάλασσας να μου κλείσει τις πληγές

Συγνώμη που έχασες μαζί μου το χρόνο σου

Μα λυπάμαι που σου ‘δωσα ένα κομμάτι της ζωής μου

Κράτα το να συγκρίνεις τα πάθη σου...

κάποια πράγματα δε χρειάζονται μυαλό να τα σκεφτείς, αλλά μυαλό να τα εκφράσεις... 23/09/2011

μικρό, πικρό παραμύθι...

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσαμε σε μια χώρα  με σημαία… με θρησκεία… με ιστορία… με παράδοση… με δραχμές… αλλά και με αξίες και ιδανικά!

Στην πορεία της ζωής η χώρα έπιασε ευρωπαϊκό λιμάνι και τις δραχμές τις πουλήσανε με αντάλλαγμα ευρώ…

Ο Αρχικαπετάνιος σκέφτηκε να μεθύσει τους ναύτες, με ούζο και κρασί…

Άρχισε τότε με το πλήρωμα –τριακόσιοι καπετάνιοι και καπετάνισσες- να τρώνε τα ευρώ από τα σεντούκια στα αμπάρια του πλοίου….

Χαμπάρι οι ναύτες…

Από το τρελό φαγοπότι, όλοι μαζί αποκοιμήθηκαν και το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο στη Μεσόγειο…

Όταν οι ναύτες ξύπνησαν, τα αμπάρια ήταν σπασμένα και τα σεντούκια άδεια.. δεν είχε μείνει τίποτα…

Και το πλοίο βούλιαζε…

Όλοι μαζί τότε αγανακτισμένοι πήγαν έξω απ’ τη γέφυρα του πλοίου και φωνάζανε στους καπετανέους – άνδρες και γυναίκες – αλλά που… κανείς τους δεν τολμούσε να τους κοιτάξει κατάματα και να τους πει την αλήθεια, εκτός από έναν που παραδέχτηκε ότι όλοι μαζί συμμετείχαν στο τσιμπούσι…

Ζητήσανε τότε οι φαγωμένοι, ένα ρυμουλκό να τραβήξει το πλοίο στη στεριά , μπας και σωθούνε οι νηστικοί… ήρθανε ρυμουλκά από παντού, τραβήξανε το πλοίο, τραβήξανε , τραβήξανε…

Πουλήσανε τις δραχμές…

Φάγανε τα ευρώ…

Την παράδοσή μας, ΔΕ μπορούν να την πουλήσουν!

Την ιστορία μας, ΔΕ μπορούν να την πουλήσουν!

Τη θρησκεία μας, ΔΕ μπορούν να την πουλήσουν!

Τις αξίες μας και τα ιδανικά μας, ΔΕ μπορούν να τα πουλήσουν!

Τη σημαία μας μπορούν να την πουλήσουν?

Το πλοίο μας μπορούν να το πουλήσουν?

Όταν βγούμε στη στεριά, μήπως θα έχουνε υποστείλει τη σημαία?

Γιατί οι ναύτες να πληρώσουνε τα ρυμουλκά?

…Και ζήσανε οι καπετανέοι καλά κι οι ναύτες χειρότερα…

23/09/2011

...ο άνθρωπος είναι σαν τον ουρανό, εκεί που χαμογελά, ξαφνικά συννεφιάζει αλλά μετά από κάθε μπόρα επιστρέφει το χρώμα στη ζωή του... 21/09/2011

...η έκφραση "λεφτά να φαν κι οι κότες" καταργείται...
οι κότες ψόφησαν απ'  την πείνα... 13/09/2011

...μια δημοσίευση ή σε κάνει γνωστό ή σε καταστρέφει, μέση κατάσταση δεν υπάρχει...

Συμπαράσταση

Άναψαν τα φώτα

Στους δρόμους της πόλης

Που κοιμάται στους ρυθμούς του ονείρου

Ντύθηκαν με τη σιωπή

Όλοι οι ήχοι της μέρας

Συμπαράσταση σε όσους έφυγαν

Για λίγες ώρες μόνο

07/03/2000

Επιστροφή

Απέραντο βαθύ αυτό που αφήνεται εμπρός σου. 

Άσπρα κύματα, μανιασμένα και ήρεμα, απειλητικά.

Συνεπιβάτες στο ταξίδι σου.

 Οδηγοί των πιο τρελών σκέψεών σου, 

πρωτεργάτες της λήθης που δεν επέτρεψες να σβήσει απ’ τη μνήμη τη μορφή της.

 Γι’ αυτήν επιστρέφεις κι έχεις θέα το γνωστό άγνωστο.

 Αυτό που γνώρισες τότε που έφευγες.

                                                                                                                                                    7/7/2001

...στον έρωτα, δεν υπάρχουν συνθήματα.Μιλούν οι καρδιές και απαντούν τα σώματα...

...Όταν στα μάτια της βλέπεις την ανατολή δεν αναζητάς τη δύση.

Όταν στο φιλί της νιώθεις τον έρωτα το αντίο σε τρομάζει.

 Όταν η ανάσα της σου δίνει ζωή τότε συμφιλιώνεσαι με το θάνατο...

                                                                                                                                              18/12/2001

Το «πολύ» του έρωτα

Πολύ γκρίζος ο ουρανός για χαμόγελα,

 πολύ μουντός ο καιρός για εκδρομές,

 μα στη δική σου την αγάπη δε χωράνε αναβολές και αφορμές.

Πολύ κοντά το παρελθόν για να μην το θυμάμαι, πολύ μακριά το αύριο για να το περιμένω,

μα στη δική σου την αγάπη όλα τα ξέχασα κι όλα τα αναμένω.

Πολύ το φιλί που μου χάρισες,

πολύ το σ’ αγαπώ να μου το λες,

μα στη δική σου την αγάπη έκλεισαν όλες οι αγιάτρευτες μου πληγές.

Πολύ το «πολύ» του έρωτά σου,

 πολύ το χάδι σου που με συντροφεύει,

μα η δική μας η αγάπη άλλη αγάπη δε γυρεύει.

                                                                                                                                                  4/3/2003

...Πολύ κοντά το παρελθόν για να μην το θυμάμαι, πολύ μακριά το αύριο για να το περιμένω...

Στην εθνική της μοναξιάς

Στην εθνική της μοναξιάς έκανα προσπεράσεις, φανάρια δε σκεφτόμουνα, σκέτος καπνός γινόμουνα

 ψάχνοντας ίχνος αγκαλιάς άλλαζα παραστάσεις.

Τα φώτα θάμπωναν πνοές, τί δύσκολα στον πόνο, τιμόνι άψυχο κρατώ, καθρέφτες ψεύτες δεν κοιτώ

 κι οι αναμνήσεις απ’ το χθες να σταματούν το χρόνο.

Ξάφνου να αδιέξοδο κι εμπόδιο με φρενάρει

 η μοναξιά με άφησε, ο πόνος με παράτησε,

δίνω καρδιά, το έξοδο, με έρωτα θα την πάρει.

Στην εθνική της μοναξιάς σπάσαν τα φρένα της καρδιάς

και τώρα πια θα οδηγώ με το τιμόνι σ’ αγαπώ.

                                                                                                                                                  3/6/2001

...μια επιστροφή από μόνη της δε λέει τίποτα!Σημασία έχει το "πότε" και το "γιατί" επιστρέφεις...   08/09/2011

Νυχτερινό

Με ένα φιλί για καληνύχτα

κι απ’ έξω ο άνεμος στο χορό του δοσμένος,

το σκοτάδι κυρίαρχος, το φεγγάρι απόλυτα μόνο

 κι ο κόσμος σωπαίνει.

Κρέμονται τ’ άστρα με κλωστές αόρατες

πάνω απ’ τα βλέφαρά μας,

όταν ο ουρανός σου μοιάζει ξένος.

 Μέσα το φως της καρδιάς κι η φλόγα ατέλειωτη. Κλείνουν τα μάτια,

φτερά ανοίγουν τα κορμιά

 σε άλλη γη να βρουν καταφύγιο.

Ξημέρωσε ο έρωτας!

 Στο ρυθμό του ανέμου τα όνειρα προσπερνάνε, ιδρώνουν απ’ την αντοχή, κοιμούνται,

και ξανά ίδιες κινήσεις μαρτυρούν πως κάνουν.

Στη θάλασσα του χρόνου έπεσαν οι ώρες

κι οι φλόγες έσβησαν.

 Χάνει το θρόνο η σελήνη, ποιος ήλιος τη ζήλεψε; Ξημέρωσε και η ζωή!

                                                                                                                                                  4/2/2003

...μήπως νιώθουμε τα ίδια αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να τα σκεφτούμε?

...όλοι σκέφτονται πολλά, αλλά λίγοι εκφράζουν τα λιγοστά...

Κοίτα!

Κοίτα!

Πόσο μελαγχολικές είναι οι θάλασσες

Πόσο μονάχες οι ακτές

Πόσο κενές οι νύχτες

Ήρθε χειμώνας στη ψυχή

Ο ήλιος χάθηκε

Αργεί η άνοιξη

Δες μέσα σου

Δεν άλλαξε ο χρόνος

Δεν έφθασε ο πόνος

Κοίτα!

Τι άσχημο που είναι να ‘σαι μόνος.

22/01/2000

Ενθύμια

Στης μοίρας το μαύρο κιτάπι

Ξεχασμένο στο συρτάρι της ζωής

Για ένα χρόνο

Τ’  όνομά σου γραμμένο

Η μνήμη σου όμως μένει ζωντανή

Και ξυπνά τη θνητή καθημερινότητά μας

Που μένει όπως την άφησες

Η φωτογραφία σου ξεθωριάζει απ’ τον ήλιο

Που λάμπει στο πρόσωπό σου

Και σε θυμίζει

Τα μοιρολόγια της φυγής σου

Σταμάτησαν

Στις ξεκούρδιστες κιθάρες των αναμνήσεών σου

Μένουν μόνο τα δάκρυά μας

Βουβά

Να σου κάνουν συντροφιά

Στις άδειες στιγμές σου

Εκεί που βρίσκεσαι

18/03/2000

Σιωπή

Φωνές και πρόσωπα

Απόψε έχουν σωπάσει

Αυτή τη νύχτα που διάλεξε η μοναξιά

Να με συντροφέψει.

Κρεμασμένες στον τοίχο οι ελπίδες

Και τα όνειρά μου με βαριές αλυσίδες

Νεκροί εφιάλτες στο χρόνο μου.

Η σιωπή ακούει τον πόνο μου

Οι ώρες που φεύγουν τον σβήνουν

Η μέρα που φθάνει τον ξαναζωντανεύει

Και το σκοτάδι της σκέψης

Πως κάποτε ζούσε

Μ’ αγριεύει…

22/12/1999

Άδικες Σκέψεις

Ξεχνιέμαι καθημερινά με τα χαμόγελα των παιδιών

Εσύ έφυγες

Δεν είχες πρόθεση

Τώρα αντιλαμβάνομαι τι έχει συμβεί

Που βρίσκεσαι

Που πας

Πολλές φορές έχω ανάγκη να κλάψω

Μα δε βγαίνουν τα δάκρυα

Αντιστέκομαι

Δε ξέρω το λόγο

Προσπαθώ να σκεφτώ την παρουσία σου

Σ’ αυτές τις στιγμές της ζωής μας

Αλλά είναι τόσο άδικη η σκέψη

Που σταματάει στη μέση

Τώρα ξέρω το λόγο

Δεν επιστρέφεις

01/01/2009

...κανείς δεν την αντέχει την απουσία..υπομένει..περιμένει..κάτι βαθιά μέσα του τον κρατά...μας κρατά...

23/06/2006

...μην αφήνεις στον καιρό, το όνειρο

θα φύγει σαν τον άνεμο σ' άγνωστα μέρη

κι όταν το ψάξεις , θα 'ναι αργά

χάθηκε...

3/2/2006

Αντίο

Στέκει μονάχο το αντίο

Στη μέση του δρόμου

Τι κι αν τα χείλη μου το διώξανε;

Δε θα βρει μέρος να φωλιάσει

Θα πέσουν πάνω του

Όλα τα φώτα της νύχτας

Όλες οι λέξεις της σιωπής

Όλοι οι εχθροί της μοναξιάς

Εκείνη θα ‘ναι μακριά

Σε άλλου μονοπάτι

Κι αυτό ακόμη εδώ

Πιο δύστυχο κι απ’ τη φρίκη

Μα πιο αληθινό κι απ’ την αλήθεια

26/01/2000

...καμιά φορά, αυτά που χάνουμε, τα βρίσκουμε ξαφνικά μπροστά μας κι αυτά που θεωρούμε δεδομένα, ανατρέπονται...

...4 χρόνια πατέρα...

Ποια λογική να ψάξω

Να ξεχάσω

Ποια λεπτομέρεια τη ζωή να αντιγράψω

Οι αναμνήσεις έχουν μείνει απείραχτες στο ντουλάπι του χρόνου

Δεν έφυγες

Με τι συναίσθημα να δικαιολογήσω την απουσία

Χθες είδα όνειρο

Πως ήσουνα μαζί μας

Σήμερα λείπεις

Μια σκιά έχει μείνει στον τοίχο

Σημάδι γκρίζο

Έφυγες

Οι μισοί άνθρωποι είναι θηρία και οι άλλοι μισοί, τα θηράματά τους... Να λοιπόν γιατί ζούμε, όταν οι άλλοι είναι χορτάτοι!

...αν σου δοθεί δεύτερη ευκαιρία, είναι γιατί θα έχεις χάσει την πρώτη...

Άδεια Τοπία

Άδειο το τοπίο της καρδιάς

Όταν πληγώνεται η αξιοπρέπεια

Της ψυχής όταν απουσιάζει η ευαισθησία

Της αγάπης όταν λείπει η κατανόηση

Του έρωτα όταν κρύβεται πίσω από κάθε κίνηση ή σκέψη

 Η ηδονή

Άδειο το τοπίο της ζωής

Όταν παραμονεύει στη γωνία ο θάνατος

28/02/2000