Ενθύμια

Στης μοίρας το μαύρο κιτάπι

Ξεχασμένο στο συρτάρι της ζωής

Για ένα χρόνο

Τ’  όνομά σου γραμμένο

Η μνήμη σου όμως μένει ζωντανή

Και ξυπνά τη θνητή καθημερινότητά μας

Που μένει όπως την άφησες

Η φωτογραφία σου ξεθωριάζει απ’ τον ήλιο

Που λάμπει στο πρόσωπό σου

Και σε θυμίζει

Τα μοιρολόγια της φυγής σου

Σταμάτησαν

Στις ξεκούρδιστες κιθάρες των αναμνήσεών σου

Μένουν μόνο τα δάκρυά μας

Βουβά

Να σου κάνουν συντροφιά

Στις άδειες στιγμές σου

Εκεί που βρίσκεσαι

18/03/2000