Το Αστέρι Της Αγάπης

Μονάχος πάλι περπατώ στους δρόμους του μυαλού μου

και ψάχνω αδίκως να σε βρω στ’ αστέρια του ουρανού μου.

Διαβάτης άγρυπνος εγώ νύχτες χωρίς φεγγάρι

δε ξέρω ποια κατεύθυνση ο νους μου έχει πάρει.

Βρίσκω αγνώστους και ρωτώ που χάθηκε η αγάπη 

και μ’ απαντούν πως κείτεται σε μια του χάρτη άκρη.

Μετά από τόσες αντοχές και δύσκολες πορείες

μια αγάπη βρίσκω να πονά σε μαύρες συγκυρίες.

Στα δυο μου χέρια την κρατώ, μέσα στην αγκαλιά μου,

τη σφίγγω και τη συγχωρώ που’ καψε την καρδιά μου.

Τον ουρανό μου τώρα πια φωτίζει ένα αστέρι

κι η φλόγα της αγάπης του μες στην καρδιά μου καίει.

Δύσκολα εκείνη με κοιτά, τα δάκρυα την πνίγουν 

μα δυο φιλιά είναι αρκετά κι οι ορίζοντες ανοίγουν.

                                                                                                                                              18/12/2001

Αγάπη

Αγάπη, έρωτας, φιλιά από καρδιάς μας συντροφεύουν.

Ανατολή μου, στη ζωή μου δίνεις φως.

 Άνοιξη της ψυχής μου όταν σε γνώρισα το χειμώνα λησμόνησα.

Ο ουρανός ένα πέπλο, φως το φεγγάρι,

βλέπουμε το ίδιο φως, ποιο όνειρο θα με πάρει;

 Σε ταξίδι μαζί σου ως το χάραμα πάμε

γιατί ζούμε, πονάμε κι αμοιβαία αγαπάμε.

Ανοίγω τα μάτια, τη δική σου εικόνα αντικρίζω. Ξαπλώνω, με τη σκέψη σου στον ύπνο πλανιέμαι. Σε περιμένω να φωτίσεις τα θολά μου γύρω τοπία.

Στην οθόνη της ζωής μου μια εικόνα, εσύ. Συναισθήματα αλλάζουν, εποχές σ’ ένα φόντο περνούν,

μα εσύ μένεις, κι εγώ κοιτάω,

οι ματιές μπορούν να ενωθούν.

Το γυαλί αγγίζω μα το χέρι δεν τρέμει,

μια καρδιά, ένα φιλί, ένα χάδι έχω για σένα,

είμαι εδώ και εσένα εδώ περιμένω.

                                                                                                                                              21/11/2002

μπορει ο καθε ένας να ζει και να αυτοσχεδιάζει, αλλα η ίδια η ζωή αλλιώς τα λογαριάζει...19/10/2011 [επηρεασμένος από μια παιδικη φωτογραφια απο το δημοτικο...]

...Δεν υπάρχει εξωτερική τελειότητα...κι αν υπάρχει, δεν αξίζει όσο η τελειότητα καρδιάς και ψυχής! 11/10/2011

Θύμα Ζωής

Η ειρωνεία σου παρασύρει τη σκέψη μου

Σε δικές σου επιλογές

Το βλέμμα σου

Χαράζει το όνειρο

Τα λόγια σου

Βυθίζουν στη σιωπή κάθε μου κίνηση

Στέκομαι

Βήμα δεν κάνω

Γιατί ξέρω

Πως θα το αποτρέψει το ύφος σου

Χάρισμά σου λοιπόν οι στιγμές μου

Θα ‘μια πάντα το θύμα

Στις ανικανοποίητες επιθυμίες

Της ζωής σου

28/02/2000

Οι Νότες Της Ζωής

Στης ζωής το πεντάγραμμο

Εύθυμες νότες οι χαρές

Οι πίκρες, μοιρολόγια

Σπάνε τα τέλια των ψυχών

Από τις στεναχώριες

Απ’  το βιολί του έρωτα λυγίζει το δοξάρι

Σαν της καρδιάς τον αετό

Σκοτώσει κάποιος θρήνος

Με τα φτερά του η ζωή

Πετάει στα ουράνια

Να συναντήσει άλλες ζωές

Παλιές

Νωρίς που είχαν φύγει

13/03/2000

[φθάνοντας στον Αϊ Γιάννη, ανοίγω τη μεγάλη μαύρη και γεμάτη με χιλιάδες θλιβερά αγγίγματα, καγκελόπορτα μα  αλλάζω πορεία προς τα δεξιά…]

Με έφερε μια εσωτερική ανάγκη ως εδώ

Και άλλαξα πορεία

Γιατί κι εγώ έζησα τον ίδιο πόνο

Που προκαλεί το άδικο φευγιό

Ο άνισος αγώνας σου

Έφερε στο νου μου τα παλιά

Κι έστειλε με τη σκέψη μου

Τη θετική μου ενέργεια

Στα δικά σου τα παιδιά

Γιατί δεν είναι εύκολο

Ανέλπιστα να ελπίζεις

Μα ξέρω εκεί πάνω

Θα ‘ρθουνε σιγά σιγά οι παρέες

Και σ’  ένα γέρμα του παράδεισου

Θα μαζευτούνε όλοι

Αν θέλεις βάλε στον πατέρα μου που ήδη είναι εκεί

Λίγο κρασί να πιει

Γιατί θα το ‘χει πεθυμήσει

Έχει σκεπάσει το χωριό

Ένα απίστευτο παγωμένο πέπλο

Που ακινητοποιεί τα χείλη να μη μιλήσουν

Και υποκινεί τα μάτια να δακρύσουν

Όλα εδώ κάτω

Γίνονται για κάποιο λόγο

Που κανένας δε μπορεί να εξηγήσει

Μην απορείτε κι εσείς όπως εμείς

Απλά εσείς θα πρέπει μόνο να κοιτάτε ξεκούραστοι

Και να χαμογελάτε με τη δική μας τη χαρά

Κι αν κλαίμε

Μη λυπάστε

Χίος, 04/02/2010