Μονάχος πάλι περπατώ στους δρόμους του μυαλού μου
και ψάχνω αδίκως να σε βρω στ’ αστέρια του ουρανού μου.
Διαβάτης άγρυπνος εγώ νύχτες χωρίς φεγγάρι
δε ξέρω ποια κατεύθυνση ο νους μου έχει πάρει.
Βρίσκω αγνώστους και ρωτώ που χάθηκε η αγάπη
και μ’ απαντούν πως κείτεται σε μια του χάρτη άκρη.
Μετά από τόσες αντοχές και δύσκολες πορείες
μια αγάπη βρίσκω να πονά σε μαύρες συγκυρίες.
Στα δυο μου χέρια την κρατώ, μέσα στην αγκαλιά μου,
τη σφίγγω και τη συγχωρώ που’ καψε την καρδιά μου.
Τον ουρανό μου τώρα πια φωτίζει ένα αστέρι
κι η φλόγα της αγάπης του μες στην καρδιά μου καίει.
Δύσκολα εκείνη με κοιτά, τα δάκρυα την πνίγουν
μα δυο φιλιά είναι αρκετά κι οι ορίζοντες ανοίγουν.
18/12/2001
1 σχόλιο:
ΕΙΣΑΙ ΦΟΒΕΡΟΣ!!!!!
Δημοσίευση σχολίου