[φθάνοντας στον Αϊ Γιάννη, ανοίγω τη μεγάλη μαύρη και γεμάτη με χιλιάδες θλιβερά αγγίγματα, καγκελόπορτα μα  αλλάζω πορεία προς τα δεξιά…]

Με έφερε μια εσωτερική ανάγκη ως εδώ

Και άλλαξα πορεία

Γιατί κι εγώ έζησα τον ίδιο πόνο

Που προκαλεί το άδικο φευγιό

Ο άνισος αγώνας σου

Έφερε στο νου μου τα παλιά

Κι έστειλε με τη σκέψη μου

Τη θετική μου ενέργεια

Στα δικά σου τα παιδιά

Γιατί δεν είναι εύκολο

Ανέλπιστα να ελπίζεις

Μα ξέρω εκεί πάνω

Θα ‘ρθουνε σιγά σιγά οι παρέες

Και σ’  ένα γέρμα του παράδεισου

Θα μαζευτούνε όλοι

Αν θέλεις βάλε στον πατέρα μου που ήδη είναι εκεί

Λίγο κρασί να πιει

Γιατί θα το ‘χει πεθυμήσει

Έχει σκεπάσει το χωριό

Ένα απίστευτο παγωμένο πέπλο

Που ακινητοποιεί τα χείλη να μη μιλήσουν

Και υποκινεί τα μάτια να δακρύσουν

Όλα εδώ κάτω

Γίνονται για κάποιο λόγο

Που κανένας δε μπορεί να εξηγήσει

Μην απορείτε κι εσείς όπως εμείς

Απλά εσείς θα πρέπει μόνο να κοιτάτε ξεκούραστοι

Και να χαμογελάτε με τη δική μας τη χαρά

Κι αν κλαίμε

Μη λυπάστε

Χίος, 04/02/2010