...Υπάρχουν κάποιες εικόνες της ζωής σου να σου δώσουν μια ψυχική ανάταση. Ένα παιδικό χαμόγελο, αθώο, ανήξερο, που ίσως αναπληρώνει το δικό σου. Μια αγκαλιά που σε κάνει να νιώθεις όλον τον κόσμο εντός σου. Ένα δάκρυ από συγκίνηση, ενδιαφέρον κι αγάπη. Κι όταν μετριάζεις τον πόνο το δικό σου με των άλλων, τον συγκρίνεις και μαθαίνεις πως δεν πονάς μοναχός σου. Φτάνει τόση μοναξιά. Μέσα, έξω, παντού και πάντοτε. Φάρμακο που την γιατρεύει, η παρουσία, μα κι αυτή που τώρα λείπει ή φεύγει κι απομακρύνεται, τί γιατρειά να δώσει. Ποιά χείλη να σου πουν πως κάποιος χάνεται, την ώρα που μέσα σαν οι ψίθυροι από βαθιά σου λεν κουράγιο. Και περιμένεις, δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Μόνο να περιμένεις. Αυτό είναι το νόημα της ζωής...γ.ζ. Αθήνα, Σεπτέμβριος 2005