...Ταλαντεύεται η διάθεσή μου. Εκτοξεύεται στα ύψη και πέφτει χαμηλά. Ξεγυμνώνεται η αλήθεια, το ψέμα κουράζει. Η ελπίδα αντέχει. Υπάρχει. Εγώ δεν την έχω. Πασχίζω να τη βρω. Τη διώχνω. Ή μου φεύγει. Πάντως τη χάνω. Κι εδώ μοναξιά. Βουβός πόνος, άδηλο δάκρυ! Να σκέφτομαι το παρελθόν κινηματογραφικά. Χωρίς χρώμα. Με πινελιές ασπρόμαυρες κι ας μην ήταν έτσι. Και τώρα τι απομένει. Πως αλλάζει η ζωή ενός ανθρώπου. Κι ύστερα και των γύρω του. Τους παίρνει όλους η μπάλα. Πάρε πίσω τη μπάλα. Γύρισε σελίδα. Πίσω. Δε γίνεται. Μόνο ένα θαύμα μας σώζει!...γ.ζ.Αθήνα, Οκτώβριος 2005