Στην εθνική της μοναξιάς έκανα προσπεράσεις, φανάρια δε σκεφτόμουνα, σκέτος καπνός γινόμουνα
ψάχνοντας ίχνος αγκαλιάς άλλαζα παραστάσεις.
Τα φώτα θάμπωναν πνοές, τί δύσκολα στον πόνο, τιμόνι άψυχο κρατώ, καθρέφτες ψεύτες δεν κοιτώ
κι οι αναμνήσεις απ’ το χθες να σταματούν το χρόνο.
Ξάφνου να αδιέξοδο κι εμπόδιο με φρενάρει
η μοναξιά με άφησε, ο πόνος με παράτησε,
δίνω καρδιά, το έξοδο, με έρωτα θα την πάρει.
Στην εθνική της μοναξιάς σπάσαν τα φρένα της καρδιάς
και τώρα πια θα οδηγώ με το τιμόνι σ’ αγαπώ.
3/6/2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου